BLOG
Geleende tijd
Iedereen is uit het lood. Dus er was eerst lood. Een zwaar bestaan van vechten voor je baan, je familie, geen fouten maken en vooral fit blijven. Net dat vliegtuig halen, die deal sluiten, de deadline halen en je hypotheek op orde krijgen. En dan ineens is het windstil. Dat was en is nog steeds wennen. Een soort burnout voor de hele wereld. Met meningen, solidariteit en – zoals altijd - ratten die op de puinhopen toch nog wat willen graaien.
De tegelwereld gaat op haar eigen wijze door. Italië is het zwaarst getroffen en daar wonen wij. Met de vraag waarom juist hier? Nog maar in februari zaten we tijdens de Cevisama in Valencia bij de persconferentie en hoorden dat er vanuit Italië en Spanje een boycot kwam op goedkope keramische producten uit Azië. Met China voorop.
Een paar weken later is het dan bingo en wordt vooral het hart van design in Noord-Italië getroffen. En ook Madrid blijkt brandhaard van een virus afkomstig uit China. Als er iemand niet achterdochtig is, ben ik het wel. Je kunt me alles wijs maken, maar soms ben ik eigenwijs en ga denken, puzzelen én me dingen afvragen die niemand zich afvraagt op die manier.
Enfin, het is nu duidelijk dat de tegelindustrie zwaar getroffen is, evenals alle andere sectoren. Maar ook dat er vanuit die branche heel veel geld wordt gedoneerd aan ziekenhuizen en dat logistieke problemen direct zijn opgelost. In de fabrieken ging tot vandaag het werk gewoon door met de wettelijke regels en afstand houden van elkaar. Ik hoop deze week het interview met de Italiaanse president van de Confindustria in Italië te mogen houden, op gezonde afstand helaas, om dan meer te kunnen vertellen over oorzaken en gevolgen. Deze Giovanni Savorani heeft met zijn eigen bedrijf Gigacer al bewezen dat juist in de geautomatiseerde fabieken veel werk doorgang kon vinden maar dat mag niet meer van de overheid.
Maar er is in elk geval iets meer helderheid over waarom de epidemie juist bij ons in Noord-Italië zijn vuurproef beleeft. Ik vertel het even simplistisch. In de Chinese stad Wuhan wordt al jaren illegaal wild vlees verhandeld op markten met vervuilde messen en alles wat bacteriën een kans geeft. Daar is de bacterie van een beest overgedragen op de mens. De president dacht nog aan een binnenbrandje en heeft geprobeerd het virus binnen de grenzen te houden.
Intussen werd er druk handel gedreven met vooral Milaan waar de bevolking geen notie had van welk virus dan ook. En in zekere zin ook met Madrid. Maar toen de binnenbrand oversloeg was het te laat. China zorgde wel voor eigen militaire maatregelen om het virus zo snel mogelijk te stoppen, maar in Italië leeft de familie vrolijk met elkaar verder, opa en oma onder één dak bij de open haard. Die oudjes stuur je toch niet naar een ziekenhuis voor een griepepidemie?
Toen wij in Toscane hoorden van een virus, haalden we net als velen de schouders op, knuffelden de buren als vanouds, gingen naar de markt en hadden zelfs ons maandelijkse feestje met muziek in de planning staan. Tot er dus gewoon gesommeerd werd dat niemand zijn huis mocht verlaten tenzij voor de apotheek of de supermarkt en dat verder thuis in isolement het credo was.
Nogmaals wij zijn heel eigenwijze Nederlanders met een stoere houding van ‘mij kan niets gebeuren’, maar in dit geval werden we ineens alert: Stel dat wij het virus hebben en dan al die vrienden uitnodigen… van boven de zestig … Nee, dan maar beter gewoon thuis blijven en niemand zien. Zelfs de buren waar we vlak tevoren de tegelvloer nog insleten met onze stappen, hebben we nu al twee weken niet gezien of gesproken. Dat moet. Want als de hele wereld stilligt, moeten wij niet dwars door alles heen gaan bewegen.
Is dit zwaar? Net zo zwaar als je het opneemt. Je kunt niet meer dit of dat en je hoeft ook niet meer zus of zo. Maar dan is er ineens wel een zee van tijd. En voor de meesten geldt dat we nog gezond zijn! Dus tijd om die taal te leren, het muziekinstrument op te pakken, de gesprekken te voeren waar nooit tijd voor was, de tuin onder handen te nemen of gewoon die stapel boeken te lezen.
Soms vroeg je je weleens af: Als ik ineens een maand extra krijg waarin ik niets hoef, wat zou ik dan doen? Soms is nu geworden. Geleende tijd is als een geleend kledingstuk, je gaat er zorgvuldiger mee om dan met wat van jou is. Je brengt het ook bijna devoot terug: wat fijn dat ik dit mocht gebruiken.
Los van alle saamhorigheid, respect, angsten is dit wat de burnout van de wereld met ons voor heeft. Neem de tijd om de stilstand tot een waardevol intermezzo te maken. Geen vliegtuigen, geen vervuiling, geen wekker, geen lijfelijk contact met derden, alleen met degenen die toch al bij je horen.
Wij gaan gewoon ons tijdschrift maken. Nou ja, gewoon is natuurlijk buitengewoon en buiten is een woord dat we niet mogen gebruiken. De bouw gaat door, iets vertraagd maar soms beter overdacht. En die tegels en lijmen komen allemaal waar ze moeten zijn. Het transport gaat ‘nu’ over lege wegen dus sneller en doeltreffender dan ooit en daarvoor blijven de grenzen open.
Wie voor het bordspel kiest als tijdverdrijf, komt zeker uit bij Monopoly. U gaat niet naar af en krijgt geen 200 gulden (mijn spel dateert uit 1966) en moet direct naar de gevangenis. Of gaan we juist allemaal eindelijk weer eerst naar Af om vandaar opnieuw te beginnen? Ik dacht het wel. Waarbij we iets wijzer zijn geworden en het dagelijkse opnieuw waarderen alsof het zondag is.
Renée De Haan
